Domowy Kościół – historia wg E. i J. Korpyszów

Początek

Początki Domowego Kościoła w diecezji siedleckiej sięgają wakacji 1973 r. Wiosną tegoż roku ksiądz wikary parafii św. Józefa w Międzyrzecu Podlaskim Jerzy Zychora, zaproponował nam udział w 15-to dniowych rekolekcjach dla rodzin, w Krościenku n/Dunajcem. Nie znając formy tych rekolekcji, pojechaliśmy wraz z 9-letnim synem Leszkiem, na III turnus. Brakowało nam wówczas jakiejś formy życia wspólnotowego w Kościele i formacji chrześcijańskiej. Byliśmy otwarci na wszystko co dobre, mądre i piękne. Okazało się, że ten nowy sposób spędzania wolnego czasu, w grupie przeżywającej swoje chrześcijaństwo, pogłębiającej wiarę, odkrywającej prawa życia duchowego był porywający. Otworzył nam nowe perspektywy i nowe spojrzenie na otaczający świat. 

A był to w kościele czas posoborowy, a w naszym kraju okres przepojony ideologią komunistyczną. Wielki głód Prawdy i Wolności, tu na tym przepięknym skrawku polskiej ziemi-Krościenku, mógł być choć w części zaspokojony. Rekolekcje prowadził osobiście, twórca Ruchu tzw. Żywego Kościoła ks. prof. Franciszek Blachnicki. Była to oaza wielka-obejmowała kapłanów, kleryków, siostry zakonne, katechetów, osoby dorosłe i młodzież. Do tych grup w 1973 roku dołączyły rodziny, w czasie trzech turnusów wakacyjnych. Wszyscy wówczas mieściliśmy się w kaplicy Dobrego Pasterza i na Kopiej Górce, w Namiocie Światła i w kolejce na skromne posiłki w małej stołówce. Rodziny miały swoje zajęcia na zielonej trawce lub w stodole. Rodzinami opiekował się ks. Józef Wołowiec, marianin. Wszystko co tu przeżywaliśmy było dla nas nowe, kształcące, mobilizujące, a zarazem bardzo radosne.

Oto ważniejsze nasze odkrycia:

• nowa forma wychowania religijnego, uwzględniająca poznanie i stosowanie, prowadząca do samowychowania.
• metoda małej grupy, tworzenie wspólnoty jako środowiska wychowania.
• szkoła liturgii, czynny udział w misterium liturgicznym.
• otwarcie się na działanie Ducha św., ruch charyzmatyczny.
• szkoła modlitwy, wspólnotowej i osobistej; odpowiedź na Słowo Pana.
• ewangeliczna rewizja życia.
• apostolstwo świeckich, świadectwo życia.
• przeżycia Kościoła jako wspólnoty.
• eklezjalność Ruchu, związek z hierarchią Kościoła.
• hasła; Nowy Człowiek, Nowe Życie, Nowa Kultura.
• duchowość małżeństwa.
• rodzina komórką Kościoła, apostolstwo rodzin.
• sprawy ekumenizmu.
• Nowa Ewangelizacja, Ewangelia w piosence itp …

Rekolekcje 15-dniowe oparte były od początku na przeżywaniu tajemnic różańcowych i roku liturgicznego, ze szczególnym uwzględnieniem Sakramentu Chrztu, Pojednania i Eucharystii. Głównym zadaniem tych pierwszych rekolekcji jak wydaje się, było rozbudzenie potrzeby pogłębiania wiary, przeżywania Eucharystii jako źródła i szczytu oraz Kościoła jako komunii osób. Jak później zrozumieliśmy było to wprowadzanie w życie postanowień II Soboru Watykańskiego.

Rodziny pilnie uczestniczyły we wszystkich ogólnych zajęciach dnia oazowego, a szczególnie wsłuchiwały się w słowa naszego założyciela, który mówił może monotonnie i niełatwo, ale z odwagą i nieraz rewolucyjnie. Miał też duże poczucie humoru (pogodne wieczory) i był bardzo ojcowski. Na zarzut władz o organizowaniu nielegalnych obozów odpowiadał, że to władza nielegalnie nakazuje opuścić nam wynajęte od górali mieszkania. Płaciliśmy za górali kary i nie wyjeżdżaliśmy na życzenie władz. Program dla rodzin daleko odbiegał od tego, który jest obecnie na rekolekcjach wakacyjnych. Poświęcony był głównie ewangelicznej rewizji życia, a więc dotyka tych spraw, które przeżywają rodziny. Nowością dla nas była praca z Biblią. Podobały nam się bezpośrednie rozmowy w małych grupach i otwartość uczestników.

Ks. prof. Franciszek Blachnicki odważył się zapraszać na rekolekcje jako gości lub jako uczestników protestantów z Holandii, Francji, Niemiec. Oni dzielili się z nami swoją wiarą, ewangelizowali piosenką. Na jednych z późniejszych rekolekcji dla rodzin, prowadzili nawet szkołę biblijną, jako jedno z zajęć programowych. Na wzajem ubogaciliśmy się w swoją wiarę, poprzez liczne świadectwa. To oni uczyli nas piosenek „Ojcze Chwała Tobie”, „Postanowiłem iść za Jezusem” po angielsku, a teraz śpiewamy je po Polsku

Pierwszy krąg Domowego Kościoła w diecezji siedleckiej

Po powrocie z pierwszej oazy do rodzinnej parafii powstał pierwszy krąg rodzin prowadzony przez ks. Jerzego Zychorę . Jednak po roku pracy rodziny te nie zdecydowały się iść tą drogą, gdyż nie miały zamiaru wyjeżdżać na rekolekcje.

Nasza druga oaza wakacyjna w 1974r. w Krościenku utwierdziła nas na obranej drodze, posługiwaliśmy już jako animatorzy. Na tych rekolekcjach po raz pierwszy zjawiła się siostra Jadwiga Skudro i wzięła rodziny pod swoją macierzyńską opiekę. W prowadzeniu pomagała jej bardzo oddana Ruchowi Krystyna Kegel z Warszawy. Ks. Profesor Franciszek Blachnicki opracował wraz z s. Jadwigą pierwsze materiały dotyczące małżeństw w oparciu o duchowość ruchu Equipe Notre Dame, encyklikę Humanae Vitae i dokumenty soboru watykańskiego II. Zajęcia rodzin odbywały się już na Jagiellońskiej, gdzie wizytę złożył nam ks. bp. Tadeusz Błaszkiewicz.

Coroczne podsumowania oaz wakacyjnych, w których uczestniczyliśmy, m. in. w Zakroczymiu 77 r., w Podkowie Leśnej 80r., w Maryninie k/Warszawy wielokrotnie w Częstochowie- ukazywały nam dynamiczny rozwój Domowego Kościoła, w różnych diecezjach.

Następne kręgi

W naszej diecezji drugi krąg rodzin powstał w 1980 r. w Wisznicach, dzięki Agnieszce Majewskiej, która wcześniej była w Krościenku. Agnieszka i Kazimierz Majczynowie przyczynili się do powstania kręgu w Łosicach i Włodawie (1982 r.). W Łosicach pierwszą parą animatorską byli Agata i Kazimierz Jakimiukowie, a Teresa i Bernard Szczygielscy założyli we Włodawie. W Radzyniu najpierw powstała oaza dorosłych prowadzona przez Pelagię Lemiszewską, a z niej wyłonił się krąg rodzin prowadzony przez Marię i Mieczysława Fijewskich, później przez Aleksandrę i Stanisława Syryjczyków.
W Białej Podlaskiej pierwszy krąg powstał dzięki Janinie i Romualdowi Filipiukom. W Kamionce k/Sarnak pierwszy krąg wiejski utworzyli Helena i Tadeusz Gontarczukowie. W Łukowie pierwszymi animatorami byli Helena i Stanisław Domańscy. II krąg wiejski powstał w Podedwórzu dzięki Gabrieli i Januszowi Bilkiewiczom. W Siedlcach pierwszy krąg powstał dzięki Krystynie i Szczepanowi Borutom oraz Wiesławie i Wiesławowi Safiańczukom. W Dęblinie młode małżeństwo wywodzące się z oaz młodzieżowych Basia i Bogdan Stasiakowie także utworzyli pierwszy krąg rodzin.

I oaza w Rzymie

Pobyt w Wiecznym Mieście to ogólne i kameralne spotkania z ojcem św., Msza św. i ognisko w Castel Gandolfo, spotkanie z innymi ruchami odnowy (fokolarini, Marimento oazis), wędrówki szlakiem apostołów i pierwszych męczenników. Poza tym zwiedzanie licznych kościołów, Muzeum Watykańskiego, wyjazdy do Asyżu, na Monte Cassino itp. Było to nie znane nam dotychczas przeżycie wspólnoty Kościoła w tak bliskiej łączności z jego Głową, Papieżem- Polakiem. Ojcem duchowym naszej pielgrzymki był o. Andrzej Madej oblat MMP z Kodnia, który znał bardzo dobrze język włoski, co miało znaczenie w trudnych sytuacjach. Przewodniczką naszą po Rzymie byłą s. Marta pracująca w Radiu Watykańskim. Prowadziliśmy różaniec i uczestniczyliśmy w liturgii Mszy Świętej radiowej dla rodaków w kraju i za granicą.

Rekolekcje w Kodniu

Po powrocie do Polski skorzystaliśmy ze znajomości z o. A. Madejem i zaczęliśmy organizować 1-2 dniowe rekolekcje w Kodniu. Byli tam m.in. uczestnicy z Lublina, Lubartowa, Łodzi, Białegostoku. O. A. Madej miał szczególny charyzmat ewangelizacyjny, a także misyjny, był dla nas duchowym opiekunem współpracując z ks. Jerzym Zychorą, pierwszym nieoficjalnym moderatorem.

On zawsze wybierał trudne odcinki pracy np. ewangelizację młodych w Jarocinie, spotkania ekumeniczne młodych w Kodniu, potem misja w Kijowie, a ostatnio samodzielnie na placówce watykańskiej w Tiurkiulanie, gdzie nie było w ogóle kościoła katolickiego.

Ela i Stefan Ogrodnikowie już w Kodniu uczestniczyli z nami w rekolekcjach (a potem wielokrotnie w Leśnej Podlaskiej, Podedwórzu, Włodawie). Ks. Jerzy Zychora prowadził oazowe grupy młodzieży, ale zajął się również rodzinami. Pracował kolejno po Międzyrzecu w Łukowie, Polubiczach i Bobrownikach. Tam gdzie on przebywał organizowane były ośrodki oazowe dla młodzieży, a w Bobrownikach powstał taki ośrodek dla rodzin, gdzie owczarnię przerobiono na miejsce spotkań rekolekcyjnych. Hodowane przez ks. Jerzego Zychorę owce służyły m. in. jako baranki ofiarne na II stopniu oazy.

W naszej diecezji wielokrotnie gościliśmy s. Jadwigę Skudro, która prowadziła w niepowtarzalnym stylu, z wielkim charyzmatem tzw. ORAR-y I lub II stopnia. Wizytowała też nasze diecezjalne ośrodki i wygłaszała konferencje. Dwukrotnie z jej udziałem gościliśmy pary z E. N. D na ORAR w 1986 i 1989 roku. Było wiele radości i pożytku ze wspólnych rozważań nad duchowością małżeńską. Frekwencja naszych rodzin oraz rodzin z sąsiednich diecezji była imponująca (na ile mogła pomieścić Leśna Podlaska).

Nowa Para Diecezjalna

Rok Rodziny i Kongres E.N.D

W trakcie trwania tej pielgrzymki byliśmy krótko w Lourdes, La Sallette i w Paryżu w kaplicy Cudownego Medalika 

oraz innych ciekawych miejscach. Była to wielka łaska nawiedzić 4 miejsca uświęcone przez zjawienie się Maryi w nie tak odległych czasach. Na tym jednak nie zakończyliśmy naszego pielgrzymowania z E. i S. Ogrodnikami. Pragnęliśmy zobaczyć Ziemię Świętą. I to zrealizowało się dwa lata później. Nawiedzenie miejsc najświętszych dla nas, chodzenie śladami naszego Pana umocniło nas jeszcze bardziej w przeżywaniu związku światła Ewangelii i życia.

Chwała Panu. Alleluja
Elżbieta i Józef Korpyszowie